Guillermo Del Toro, gjeniu meksikan i kinematografisë, pa dyshim një ndër eksponentët e kinematografisë moderne dhe njëkohësisht një reformator i fabulës në filmat fantastikë, triumfoi edhe kësaj radhe me një projekt nga filmat më të mirë të prodhuar viteve të fundit.
Filmi me titull “Pan’s Labyrinth” (Labirinti i Panit), sipas regjisorit, është i ndarë në dy vija historie paralele, në mes të botës reale dhe asaj fantastike, të cilat ndërlidhen ngushtë me ngjarjet e fundit të vitit 1944, kur shteti spanjoll përballej me luftën civile dhe regjimin fashist të drejtuar nga gjenerali Franco. Ky film është një amalgamë e fantazisë dhe faktit, artit dhe politikës, por mbi të gjitha kinematografia është në formën më të lartë.
Gjatë kësaj eksperience terapeutike u mundova të shpalos vijën ndarëse midis realitetit dhe imagjinatës, duke përcjellë idenë se zgjedhjet tona përcaktojnë identitetin tonë dhe mundësinë për krijimin e një realiteti personal dhe ndërtimin psikologjik të njeriut.
Heroina në “Labirintin e Panit” është Ofelia, një vajzë e re që detyrohet të jetojë në një realitet brutal gjatë periudhës së sundimit të Francos, kur nëna e saj Karmen (Ariadna Gil) martohet me Vidalin, komandant i një njësiti ushtarak. Vidal është një antagonist i luajtur me mjeshtëri nga aktori spanjoll Sergi Lopez, një individ pragmatik që nuk beson në ëndrra dhe është i vendosur për ta shfarosur lëvizjen e rezistencës në male në veri të Spanjës dhe akuzon femrat që ai dyshon se janë aktiviste të lëvizjes rezistence. Ofelia krijon miqësi me Mercedes, një shtëpiake në rezidencën e Vidalit, e cila vazhdon të lidhet me rezistencën e fshatarëve në luftën kundër fashistëve. Ofelia gjen mbështetje te Mercedes në mungesën e saj nga ajo që kishte gjetur mbështetje në realitetin objektiv dhe të rëndë, ku probabiliteti për t’u gjendur në rrethana të tilla nuk është i vogël ose rastësor, pasi shumë vajza kanë luajtur me fatin e tyre për një jetë më të rehatshme. Paralelisht, Ofelia zbulon botën e humbur, botën në të cilën ajo vërtet përkiste, kur ajo vihet në provë nga krijesa mitike për të testuar se a është instinkti ai që mundëson arsyen, ose nga një pikëpamje psikoanalitike, ku egoja vihet në provë për të përmbushur mungesën e ID-it.
Labirinti i Del Toros është një simbolikë, ku personazhi kryesor gjendet në një vend kalimtar dhe shfaq një paralelizëm mes kohës që kalonte Spanja dhe fillimit të një epoke të re. Në fillim, Ofelia fillon një udhëtim të harruar, të udhëhequr nga një udhërrëfyes i quajtur Fani, një arketip praktikisht krijesë subliminale me pamjen e djallit me qasje empatike dhe humane ndaj Ofelias. Pa dyshim, ky film është një vepër magjike ku kuadrot na asociojnë me pikturat e Francisco Goyas, një film i shkëputur nga realiteti ku fantazitë e fëmijërisë zënë vend në vijën narrative, duke mbajtur gjithmonë në mend të rriturit.
Nëse patëm humbur shpresën se filmi modern ka humbur magjinë dhe tendencat për të përshkuar shikuesin në botën e magjisë së artit kinematografik, ky film e ka këtë element dhe na shtyn drejt një katarsisi emocional. Ai na çon në një botë të pafajshme të fëmijërisë, ku edhe përcaktimi i realitetit ndodh përmes imagjinatës, ku ekziston një botë humane e zanave dhe rrugëtimit mes zgjedhjes dhe mosbindjes në botën që është krijuar për të jetuar. Psikologjia analitike do të na thoshte se egoja nuk është gjë tjetër veçse një fantazi psikologjike e rrethuar nga fantazitë, ose ndryshe, një ndjekës i kësaj qasjeje, siç do të thoshte Hillman, gjuha e shpirtit është fantazia, e cila zbulohet përmes imazheve dhe joreales.
“Labirinti i Panit” është një film i mahnitshëm dhe që shtyn për të menduar, duke lënë një ndikim të qëndrueshëm tek audiencat e tij. Ai sfidon shikuesit të reflektojnë mbi fuqinë e imagjinatës, në brishtësinë e pafajësisë dhe forcën e shpirtit njerëzor përballë sfidave. Me rrëfimin e tij, Del Torro magjeps e filmi shërben si një dëshmi e fuqisë së qëndrueshme të kinemasë për të transportuar dhe për t’i dhënë dritë audiencës së saj.
© KOHA. Të gjitha të drejtat janë të rezervuara.
