Pandemia e COVID-19 mund të ketë përfunduar zyrtarisht, por pak a shumë sikurse në rastin e ndërrimit të drejtimit te binarët e trenave, ajo tashmë ka devijuar jetë të panumërta në shtigje jashtëzakonisht të ndryshme. Miliona individë nuk do t'i rikthehen kurrë rutinave të tyre të punës para pandemisë, duke i detyruar si punëdhënësit, ashtu edhe punonjësit të krijojnë modele të reja që plotësojnë nevojat e tyre në zhvillim. Por mes eksperimenteve të vazhdueshme me modelet hibride, ne e gjejmë veten përballë një pyetjeje më të thellë: Sa punë duhet bërë?
Të paktën në vendet e zhvilluara, këto ndryshime dhe eksperimente pas pandemisë mund të shkaktojnë një revolucion të tregut të punës po aq të thellë sa ndryshimet në vendet e punës, oraret dhe kompensimet që shënuan kalimin nga epoka bujqësore në epokën industriale.
Këto ndryshime mund të shihen në dy nivele. Në nivelin makro, dita e punës tetorëshe dhe java 40-orëshe e detyruar me ligj po i hapin gradualisht vendin një ekuilibri të ri. Ky ka të ngjarë të jetë një proces i gjatë, duke pasur parasysh se u deshën një gjysmë shekulli luftimesh për punëtorët, veprimet e sindikatave dhe eksperimentet e korporatave për t’i reduktuar orët ditore të punës në Shtetet e Bashkuara nga 14 në tetë dhe javët e punës nga shtatë ditë në pesë.
Në vitin 1914, kompania “Ford Motor” i mahniti konkurrentët e saj duke shkurtuar ditën e punës së fabrikës në tetë orë, ndërsa u paguan punëtorëve një pagë minimale prej 5 dollarësh në ditë. Kongresi e kodifikoi këtë praktikë novatore në vitin 1938 përmes Aktit të Standardeve të Drejta të Punës, duke krijuar atë që historiani kulturor Fred Turner e quan “kompakt shoqëror i epokës industriale”. Në mënyrë të ngjashme, eksperimentet e fundit me një javë pune 32-orëshe rezultuan në më pak lodhje, përmirësim të shëndetit mendor dhe rritje të kënaqësisë nga jeta. Në fakt, shumica e pjesëmarrësve thonë se nuk do t’i rikthehen modelit të vjetër.
Në nivel mikro, miliona individë kanë përdorur tre vjetët e fundit për të rivlerësuar shkëmbimin midis kohës dhe parasë. Gjatë bllokimeve pandemike, shumë punëtorë u përshtatën me zakonet e reja të punës dhe shijuan aftësinë për të ndaluar, për të kaluar më shumë kohë me të dashurit e tyre ose për të ushtruar dhe ndjekur aktivitete të kohës së lirë pa stresin e udhëtimeve dhe mjediseve të zyrës. Këto përvoja më vonë kontribuuan në të ashtuquajturën Dorëheqje të Madhe dhe në rritjen e “dhënies së qetë të dorëheqjes”.
Pra, kur kompanitë filluan të kërkojnë që punëtorët të kthehen në status quo-në para pandemisë, pyetja, “Sa punë është e mjaftueshme?”, e nxiti një tjetër: “Mjaftueshëm për çfarë?”. Për ta fituar jetesën? Për t’i përmbushur pritjet e produktivitetit të punëdhënësve tanë? Për të mbështetur kërkimin tonë të lumturisë, apo ndoshta për të dalë në pension? Përgjigjet ndryshojnë, varësisht nga kush pyet dhe kush përgjigjet. Për miliona punëtorë me të ardhura të ulëta, përgjigja është e thjeshtë: “Mjaft” do të thotë të fitosh një pagë jetese që u mundëson atyre të mbajnë veten dhe familjet e tyre.
Mes atyre të privilegjuar mjaftueshëm për të qenë në gjendje të marrin në konsideratë kompromiset ndërmjet kohës dhe parasë, dy grupe punëtorësh, nëpërmjet fjalëve dhe veprimeve të tyre, janë shfaqur si aktorë kryesorë në diskutimin më të gjerë rreth asaj që përbën një sasi të përshtatshme pune.
Grupi i parë përbëhet nga kujdestarët, një sektor ende i dominuar nga gratë, por gradualisht tërheq më shumë burra. Në ekonominë e punës, “puna” tradicionalisht i referohet punës së paguar që përfshin prodhimin e mallrave dhe shërbimeve në këmbim të kompensimit monetar. Por pas integrimit të grave në fuqinë punëtore (përfshirë fuqinë punëtore të ekonomistëve të punës), fusha e ka zgjeruar fokusin e saj për të përfshirë punën e papaguar. Kjo përfshin ngritjen e një familjeje, krijimin e një shtëpie dhe plotësimin e nevojave të atyre që nuk mund të kujdesen për veten e tyre. Kjo punë e kujdesit, siç na kujton aktivisti Ai-jen Poo, është “puna që bën të mundur çdo punë tjetër”. Për shumëkënd, kjo formë e punës ka po aq kuptim sa punësimi i tyre formal, ose edhe më shumë.
Supozoni se e zgjerojmë pyetjen “Sa punë mjafton?” për të përfshirë si punën e paguar, ashtu edhe atë të papaguar. Në atë rast, bëhet e qartë se miliona njerëz me përgjegjësi përkujdesjeje dhe punë të paguara shpesh e gjejnë veten duke punuar përtej ditës së zakonshme të punës tetorëshe. Prandaj, nuk duhet të jetë befasi që, duke u dhënë mundësinë, shumë do të zgjedhin të reduktojnë orët e punës me pagesë në mënyrë që të kujdesen për të tjerët. Duke pasur parasysh rëndësinë sociale të punës së kujdesit, statistikat ekonomike dhe programet e përfitimeve qeveritare duhet të njohin dhe të japin llogari për këtë formë kritike, por të papaguar të punës.
Një grup tjetër i rëndësishëm punëtorësh që pyesin: “Sa punë duhet bërë?” përfshin të rinjtë, veçanërisht punëtorët më të rinj Millennials dhe Gen Z, shumë prej të cilëve hynë në fuqinë punëtore gjatë pandemisë. Ashtu si shumë të rinj në vitet 1960 “u ndezën, u akorduan dhe u larguan”, përqafuan kundërkulturën dhe hodhën poshtë atë që ata e shihnin si përpjekje konformiste të brezit të prindërve të tyre, shumë prej gjeneratës Z tani po e vënë në dyshim dhe po e refuzojnë “Hustle Culture” si një tjetër eksport toksik i Silicon Valleyt.
Gjenerata Z u ngrit gjatë dy dekadave të trazuara të shënuara nga sulmet terroriste të 11 shtatorit, prezantimi i telefonave inteligjentë dhe mediave sociale, kriza financiare e vitit 2008 dhe pandemia. Sot, ata përballen me lëvizshmëri sociale në rënie, kthim prapa demokratik në mes të polarizimit politik në rritje dhe një katastrofe klimatike të afërt. Duke pasur parasysh këtë sfond historik, është e natyrshme që ata t’i vënë në dyshim zakonet e prindërve të tyre dhe të përqendrohen në ruajtjen e shëndetit të tyre mendor dhe fizik.
Ikonat e Gen Z si Simone Biles dhe Naomi Osaka, të cilët u tërhoqën nga ngjarjet e mëdha sportive për ta mbrojtur shëndetin e tyre mendor, mishërojnë forcën, guximin dhe aftësinë e nevojshme për të shkëlqyer në nivelet më të larta të fushave të tyre. Por, duke refuzuar nocionin se vetëvlerësimi i tyre – veçanërisht si gra me ngjyrë pasuese – varet nga përmbushja e pritshmërive të të tjerëve për to, ata demonstruan një kuptim të thellë se mirëqenia personale nuk duhet të sakrifikohet për vërtetimin e jashtëm. Këmbëngulja e tyre se jeta duhet të jetë më shumë se prodhimi dhe fitimi është një akt sfide ndaj vetë kapitalizmit.
Që nga shfaqja e ChatGPT-së dhe konkurrentëve të tij, diskutimet për të ardhmen e punës janë rrotulluar rreth masës në të cilën puna njerëzore do të mbetet e nevojshme. Sigurisht, integrimi i Inteligjencës Artificiale gjeneruese në tregun e punës do të sjellë përçarje të konsiderueshme, duke i bërë të vjetruara punën tradicionale të epokës industriale dhe vendet e punës. Por, pavarësisht nga ajo që na pret, ne nuk mund të trajtojmë pyetjet se ku dhe sa kohë punojmë pa iu përgjigjur më parë pyetjes themelore se pse punojmë.
(Anne-Marie Slaughter, ish-drejtoreshë e planifikimit të politikave në Departamentin e Shtetit të SHBA-së, është shefe ekzekutive e grupit të mendimit New America, profesor emeritus i politikës dhe marrëdhënieve ndërkombëtare në Universitetin Princeton dhe autore e Renewal: From Crisis to Transformation in Our Lives , Work and Politics (Princeton University Press, 2021). Autumn McDonald është anëtare e lartë në New America. Komenti është shkruar për rrjetin botëror të gazetarisë, “Project Syndicate”, pjesë e të cilit është edhe “Koha Ditore”.)
© KOHA. Të gjitha të drejtat janë të rezervuara.
