Pas samitit të G7-s në maj në Hiroshima, presidenti amerikan, Joe Biden, pretendoi se pret “shkrirje” në marrëdhëniet me Kinën. Megjithatë, pavarësisht disa takimeve të fundit zyrtare dypalëshe – me sekretaren e Thesarit të SHBA-së, Janet Yellen, që shpreh shpresat për një vizitë në Kinë së shpejti – marrëdhëniet mbeten të akullta.
Në fakt, larg nga shkrirja, lufta e re e ftohtë po bëhet më e ftohtë dhe vetë samiti i G7-s zmadhoi shqetësimet kineze për ndjekjen e Shteteve të Bashkuara të një strategjie të "përmbajtjes, rrethimit dhe shtypjes gjithëpërfshirëse". Ndryshe nga mbledhjet e mëparshme, kur udhëheqësit e G7-s ofruan kryesisht biseda dhe pak veprime, ky samit doli të ishte një nga më të rëndësishmit në historinë e grupit. SHBA-ja, Japonia, Evropa, miqtë dhe aleatët e tyre e bënë më të qartë se kurrë se ata synojnë të bashkojnë forcat për t'iu kundërvënë Kinës.
Për më tepër, Japonia (e cila aktualisht mban presidencën e radhës të grupit) u sigurua të ftonte liderët kryesorë nga Jugu Global, jo më pak se kryeministrin indian, Narendra Modi. Në arritjen e fuqive në rritje dhe të mesme, G7 dëshiron të bindë të tjerët që të bashkohen me përgjigjen e saj më muskulore ndaj rritjes së Kinës. Me gjasë të madhe do të pajtohen me përshkrimin e Kinës si një fuqi autoritare, shtetërore-kapitaliste, e cila është gjithnjë e më shumë bindëse në projektimin e pushtetit në Azi dhe globalisht.
Teksa India (e cila mban presidencën e këtij viti të G20-s) ka mbajtur pozicion neutral ndaj luftës së Rusisë në Ukrainë, ajo ka qenë prej kohësh e mbyllur në një rivalitet strategjik me Kinën, pjesërisht për shkak të faktit se të dy vendet ndajnë një kufi të gjatë, shumica e të cilave kontestohet. Kështu, edhe nëse India nuk bëhet aleat formal i vendeve perëndimore, ajo do të vazhdojë të pozicionohet si fuqi globale e pavarur, në rritje, interesat e së cilës janë më të lidhura me Perëndimin sesa me Kinën dhe aleatët de facto të Kinës (Rusia, Irani, Koreja e Veriut dhe Pakistani).
Për më tepër, India është anëtare formale e dialogut katërpalësh të sigurisë, një grup sigurie me SHBA-në, Japoninë dhe Australinë, qëllimi i qartë i të cilit është të pengojë Kinën; dhe Japonia dhe India kanë marrëdhënie miqësore të vjetra dhe histori të përbashkët të marrëdhënieve kundërshtare me Kinën.
Japonia ftoi gjithashtu Indonezinë, Korenë e Jugut (me të cilën po ndjek një shkrirje diplomatike, e nxitur nga shqetësimet e përbashkëta për Kinën), Brazilin (një tjetër fuqi kyç globale e Jugut), kryetarin e Bashkimit Afrikan, Azali Assoumani, dhe presidentin ukrainas, Volodymyr Zelensky. Mesazhi ishte i qartë: Miqësia kino-ruse “pa kufij” po ka pasoja serioze për mënyrën se si fuqitë e tjera e perceptojnë Kinën.
Por duke shkuar edhe më tej, G7-a i kushtoi një pjesë të konsiderueshme të komunikatës së saj përfundimtare shpjegimit se si do të përballet dhe do të pengojë Kinën në vitet në vijim. Ndër të tjera, dokumenti dënon politikat kineze të “shtrëngimit ekonomik” dhe thekson rëndësinë e një partneriteti Indo-Paqësor për të penguar përpjekjet e Kinës për të dominuar Azinë. Ai kritikon ekspansionizmin kinez në detet e Kinës Lindore dhe Jugore dhe përfshin paralajmërim të qartë për Kinën që të mos sulmojë apo pushtojë Tajvanin.
Në marrjen e hapave për të “zhdukur” marrëdhëniet e tyre me Kinën, liderët perëndimorë janë vendosur në një gjuhë që është paksa më pak agresive sesa “shkyçja”. Por më shumë se argati diplomatik ka ndryshuar. Sipas komunikatës, përpjekjet perëndimore për kontroll do të shoqërohen nga një politikë për të angazhuar Jugun Global me investime të mëdha në tranzicionin e energjisë së pastër, në mënyrë që vendet kryesore atje të tërhiqen në sferën e ndikimit të Kinës.
Nuk është çudi që Kina nuk mund ta përmbajë zemërimin e saj kundër G7-s. Përveç mbivendosjes me një takim katërkëndësh, samiti i Hiroshimës vjen në një kohë kur NATO ka filluar orientimin e saj drejt Azisë dhe kur aleanca AUKUS (që përbëhet nga Australia, Mbretëria e Bashkuar dhe SHBA-ja) po përgatitet për t'u përballur me Kinën në Paqësor.
Ndërkohë, lufta teknologjike dhe ekonomike perëndimore-kineze ka vazhduar të përshkallëzohet. Japonia po vendos kufizime në eksportet e gjysmëpërçuesve në Kinë, të cilat nuk janë më pak drakoniane sesa ato të vendosura nga SHBA, dhe administrata Biden po u bën presion Tajvanit dhe Koresë së Jugut që të ndjekin shembullin. Si përgjigje, Kina ka ndaluar çipat e prodhuar nga Micron me bazë në SHBA.
Me prodhuesin amerikan të çipave Nvidia, duke u bërë shpejt një superfuqi e korporatës – për shkak të rritjes së kërkesës për çipat e saj të avancuar për të fuqizuar aplikacionet e inteligjencës artificiale – ajo gjithashtu ka të ngjarë të përballet me kufizime të reja në shitjen në Kinë. Politikëbërësit amerikanë e kanë bërë të qartë se ata synojnë ta mbajnë Kinën të paktën një brez prapa në garën për supremacinë e inteligjencës artificiale. Akti i CHIPS-it dhe Shkencës i vitit të kaluar prezantoi stimuj masivë për të rinovuar prodhimin e çipave.
Rreziku tani është se Kina, në përpjekje për të mbyllur hendekun e saj teknologjik me Perëndimin, do të përdorë rolin e saj dominues në prodhimin dhe rafinimin e metaleve të tokave të rralla – të cilat janë thelbësore për tranzicionin e gjelbër – për t'u hakmarrë kundër sanksioneve të SHBA-së dhe kufizimeve tregtare. Kina tashmë ka rritur eksportet e saj të automjeteve elektrike me pothuajse 700% që nga viti 2019, dhe tani po fillon të vendosë avionë komercialë për të konkurruar me “Boeing” dhe “Airbus”.
Pra, ndërsa G7 mund të ketë nisur të pengojë Kinën pa përshkallëzuar luftën e ftohtë, perceptimi në Pekin sugjeron se liderët perëndimorë dështuan në fijen e gjilpërës. Tani është më e qartë se kurrë se SHBA-ja dhe Perëndimi më i gjerë janë të përkushtuara për të frenuar ngritjen e Kinës.
Sigurisht, kinezët do të donin të harronin se përshkallëzimi i sotëm u detyrohet po aq, nëse jo më shumë, politikave të tyre agresive sa edhe strategjisë së SHBA-së. Në intervistat e fundit me rastin e 100-vjetorit të tij, Henry Kissinger – arkitekti i “hapjes së Amerikës ndaj Kinës” në vitin 1972 – ka paralajmëruar se nëse të dy vendet nuk gjejnë mirëkuptim të ri strategjik, do të mbeten në kurs përplasjeje. Sa më e thellë të jetë ngrirja, aq më i madh është rreziku i një shpërthimi të dhunshëm.
(Autori, profesor emeritus i Ekonomisë në Shkollën e Biznesit Stern të Universitetit të Nju-Jorkut, është kryeekonomist në Ekipin Atlas Capital dhe autor i Megathreats: Ten Dangerous Trends That Imperil Tour Future, and How to Survive Them (Little, Brown and Company, 2022 ). Komenti është shkruar për rrjetin botëror të gazetarisë, “Project Syndicate”, pjesë e të cilit është edhe “Koha Ditore”)
© KOHA. Të gjitha të drejtat janë të rezervuara.
